Sweet Dreams

akryl na desce

To sen utkany z twarzy.
Postacie – znane i nieznane – suną przez przestrzeń, każda zajęta swoją drogą, swoim snem.
Nie śpią spokojnie, lecz śnią głęboko – o tym, co było, co mogło być, i co nigdy się nie wydarzy.

Mosty splatają się między nimi – kruche, wielopiętrowe, czasem prowadzące donikąd.
To nie architektura, to emocje zbudowane z pamięci: spojrzenie matki, cień dziecka, gest kochanka, którego nie ma już w kadrze.

„Sweet Dreams” to nie pocieszenie.
To echo nocnych prób zrozumienia siebie nawzajem.
To tłum ludzi, który nigdy się nie spotka – poza tą jedną nocą.
W obrazie. W śnie.