Kolorowych

akryl na desce, szpachla

To nie obraz — to wybuch.
Barwy nie są tu nałożone — one zostały wyrzucone z duszy.
Szpachla ciągnie emocje jak żyły światła — raz brutalnie, raz z czułością.

Warstwa po warstwie, jakby artystka próbowała zakopać ciszę pod krzykiem koloru.
Czerwień, błękit, zieleń – spotykają się jak ludzie w tłumie: chaotyczni, żywi, niepowtarzalni.

Tu nic nie jest gładkie.
Tu życie się dzieje – grubo, odważnie, bez wygładzania.
Obraz „Kolorowych” to afirmacja tego, że piękno nie musi być ciche.
Czasem ma fakturę bólu, radości, niepokoju – i szpachli, która to wszystko unosi.